اورشلیم: اوریت پینهاسوف به شدت با اصلاحات قضایی پیشنهادی دولت اسرائیل مخالف است، اما شما او را در جایی نزدیک به اعتراضات گسترده علیه این طرح نخواهید یافت. او می گوید ازدواج او به آن بستگی دارد.
شوهر پینهاسوف در طرف مقابل شکاف سیاسی اسرائیل قرار دارد و پیوستن به اعتراضات تنها آنچه را که او می‌گوید تنش‌های محسوس در خانواده‌اش است، عمیق‌تر می‌کند.
او گفت: «من به تظاهرات نمی روم نه به این دلیل که به آنها اعتقاد ندارم. من برای محافظت از خانه ام نمی روم. احساس می کنم دارم برای خانه ام می جنگم.»
از آنجایی که اسرائیل روز چهارشنبه 75 ساله می شود، چیزهای زیادی برای جشن گرفتن دارد. اما ملتی که بر خاکستر هولوکاست برخاسته است، به جای نشان دادن دستاوردهای خود به عنوان یک نیروگاه نظامی و اقتصادی منطقه‌ای، شاید با جدی‌ترین تهدید وجودی خود – نه از جانب دشمنان خارجی، بلکه از اختلافات درونی – مواجه است.
بیش از سه ماه است که ده‌ها هزار نفر در خیابان‌ها علیه آنچه که به عنوان حمله توسط یک حکومت افراطی ملی‌گرا و مذهبی که هویت ملی ریشه در سنت‌های لیبرال را تهدید می‌کند، تظاهرات کرده‌اند.
خلبانان جنگنده تهدید کرده اند که گزارش خود را برای انجام وظیفه متوقف خواهند کرد. رهبران کشور آشکارا درباره جنگ داخلی هشدار داده‌اند و خانواده‌های سربازان کشته شده از سیاستمداران خواسته‌اند از مراسم خودداری کنند. بسیاری از اسرائیلی ها تعجب می کنند که آیا شکاف عمیق می تواند بهبود یابد.
میری رگووزیر دولت که مسئول برگزاری جشن اصلی سه‌شنبه شب است، تهدید کرده است که هر کسی را که در آن اختلال ایجاد کند بیرون خواهد کرد.
این رویداد در میدانی در کنار قبرستان ملی اسرائیل در اورشلیم برگزار می‌شود، جایی که کشور به طور ناگهانی از مراسم رسمی روز یادبود برای سربازان کشته شده به شادی روز استقلال، با یک مراسم نمادین مشعل افروختن، راهپیمایی‌های نظامی و موسیقی و رقص تغییر می‌کند. اجراها
یایر لاپید، رهبر مخالفان این مراسم را تحریم می کند. او گفت: «شما جامعه اسرائیل را متلاشی کردید و هیچ اجرای آتش بازی ساختگی نمی تواند آن را بپوشاند.
این شکاف به قدری گسترده است که طولانی‌ترین و شاید مبرم‌ترین مشکل اسرائیل – حکومت نظامی بی‌پایان آن بر فلسطینی‌ها – به‌رغم افزایش اخیر خشونت‌ها، به سختی به آن اشاره می‌شود.
حتی قبل از شروع اعتراضات، گفتمان عمومی بیشتر به برخورد ارتش با مناقشه محدود می شد، نه آینده سرزمین هایی که اسرائیل در جنگ 1967 در خاورمیانه تصرف کرد و فلسطینی ها به دنبال کشور خود هستند.
نخست وزیر بنیامین نتانیاهویک رهبر قطبی که مورد احترام حامیان و مورد تحقیر مخالفان قرار می گیرد، نقش کلیدی در بحران ایفا کرده است. زمانی که او به اتهام فساد در سال 2019 متهم شد، این بخش ها قوت گرفت.
اسرائیل در کمتر از چهار سال پنج دوره انتخابات را پشت سر گذاشت – همه آنها بر آمادگی نتانیاهو برای حکومت متمرکز بودند.
در اواخر سال گذشته، نتانیاهو سرانجام به پیروزی رسید – راست‌گراترین دولت تاریخ اسرائیل را گرد هم آورد. ظرف چند روز، این سازمان تصمیم گرفت تا سیستم قضایی را بازنگری کند و به متحدان نتانیاهو این قدرت را بدهد که تصمیمات دادگاه را لغو کنند و قضات را منصوب کنند.
این طرح که منتقدان آن را یک تصرف شفاف قدرت می دانند، اعتراضات بی سابقه ای را برانگیخت که در نهایت نتانیاهو را مجبور به توقف آن کرد. در انعکاس بی اعتمادی عمیق، اعتراضات تنها بزرگتر شده و خطوط گسل عمیق تری را در جامعه اسرائیل آشکار کرده است که به دهه ها قبل برمی گردد.
در سمت نتانیاهو یک ائتلاف مذهبی و محافظه‌کار اجتماعی است که شامل اقلیت ارتدوکس افراطی قدرتمند از نظر سیاسی، جامعه مذهبی-ناسیونالیست، از جمله شهرک‌نشینان کرانه باختری و یهودیان خاورمیانه‌ای تبار است که در شهرهای دورافتاده طبقه کارگر زندگی می‌کنند.
کسانی که به او اعتراض می کنند عمدتاً افراد حرفه ای سکولار و طبقه متوسط هستند که پشت اقتصاد مدرن اسرائیل هستند. این افراد شامل کارگران، معلمان، وکلا و فرماندهان فعلی و سابق نیروهای امنیتی اسرائیل هستند.
در همین حال، اقلیت فلسطینی اسرائیل تا حد زیادی از اعتراضات حمایت کرده و گفته است که از ابتدا هرگز احساس نمی کند که بخشی از کشور است.
این تقسیمات به محل کار، دوستی ها و خانواده ها تبدیل شده است.
با وجود اختلافات سیاسی، پینهاسوف، 49 ساله، گفت که او و همسرش 30 سال است که “در صلح زندگی کرده اند”. او گفت که در زمان انتخابات هر چند سال یک بار اختلاف نظر وجود داشت، اما این اختلافات کوتاه مدت و جزئی بود.
زمانی که پینهاسوف گفت که لحن بحث عمومی در مورد مسائلی مانند قرنطینه و واکسن‌ها شدیدتر شد، این وضعیت در طول همه‌گیری ویروس کرونا تغییر کرد. سپس، زمانی که اسرائیل از انتخاباتی به انتخابات دیگر کمانه می‌کرد، تنش‌ها در داخل کشور احساس می‌شد.
پینهاسف گفت که شوهرش به او می گفت که او “شستشوی مغزی” شده و از رسانه های “چپ” شکایت می کرد. وقتی او مخالف بود، او می گفت: “تو نمی فهمی.” آنها دیگر نمی توانستند اخبار را با هم تماشا کنند یا “کشور شگفت انگیز”، یک برنامه طنز سیاسی محبوب.
او می گوید که چهار فرزند آنها، از جمله یک پسر 21 ساله که نظرات پدرش را دارد، همگی یکدیگر و والدین خود را دوست دارند و به آنها احترام می گذارند. اما پیچیده است، مانند “راه رفتن روی پوسته تخم مرغ”.
در حالی که اسرائیل معمولاً در زمان جنگ متحد می شود، بذرهای بی اعتمادی ده ها سال پیش کاشته شد.
از همان روزهای اولیه این کشور، اکثریت یهودیان بر سر مسائلی مانند پذیرش غرامت از آلمان غربی پس از جنگ، اعتراضات خشونت آمیز یهودیان فقیر خاورمیانه در اوایل دهه 1970، و اختلافات داخلی تلخ بر سر شکست های نظامی در طول خاورمیانه در سال 1973 دچار اختلاف نظر بودند. جنگ و بعداً در لبنان.
نخست وزیر اسحاق رابین در سال 1995 در مخالفت با تلاش های صلح خود با فلسطینی ها توسط یک یهودی افراطی ملی گرا ترور شد. پس از خروج اسرائیل از نوار غزه در سال 2005، تظاهرات گسترده ای آغاز شد.
تام سگف، نویسنده، مورخ و روزنامه‌نگار اسرائیلی می‌گوید: «اسرائیل همیشه جامعه‌ای عمیقاً دوپاره بود، اما به نحوی در کنار هم بود. تفاوت اکنون این است که ما واقعاً در حال بحث درباره ارزش‌های اساسی این جامعه هستیم.»
او گفت که تظاهرات علیه دولت نتانیاهو نشان می دهد که بسیاری از آنها برای آینده کشور “واقعاً هراسان” هستند.
دان بن دیوید، اقتصاددان دانشگاه تل آویو، رئیس موسسه تحقیقات اجتماعی-اقتصادی شورش، به دو رویداد مهم در تاریخ اسرائیل اشاره می کند – جنگ های 1967 و 1973 خاورمیانه.
جنگ 1967، که در آن اسرائیل کرانه باختری، نوار غزه و بیت المقدس شرقی را تصرف کرد، جنبش شهرک نشینان یهودی را به وجود آورد که به یک نیروی سیاسی قدرتمند با نمایندگی حدود 700000 نفر تبدیل شده است.
در همین حال، جنگ 1973 روندی را آغاز کرد که چهار سال بعد حزب راستگرای لیکود را به قدرت رساند. لیکود از آن زمان تا کنون اکثر اوقات با مشارکت احزاب افراطی ارتدوکس حکومت کرده است.
این احزاب مذهبی از قدرت سیاسی خود برای به دست آوردن یارانه های سخاوتمندانه و معافیت های بحث برانگیز از خدمت سربازی استفاده کرده اند – که باعث خشم بیشتر مردم سکولار شده است.
بن دیوید گفت که جامعه افراطی ارتدوکس و تا حدی جامعه ناسیونالیست مذهبی سیستم های مدارس جداگانه ای را اداره می کنند که آموزش های پایین تر را با احترام کمی برای ارزش های دموکراتیک مانند حقوق اقلیت ها ارائه می دهند.
او گفت که از آنجایی که این جوامع نرخ زاد و ولد بالایی دارند، او گفت که کشور باید به یک مدل «دیگ ذوب» بازگردد که شامل یک برنامه درسی اصلی برای ترویج ارزش های جهانی است. “اگر ما یک ملت هستیم، پس باید به فرزندانمان بیاموزیم که چه چیزی ما را به هم نزدیک می کند.”
دنی دانون، سفیر سابق سازمان ملل متحد و چهره اصلی حزب لیکود نتانیاهو، گفت که این سالگرد زمانی است که همه در مورد آنچه مشترک هستند فکر کرده و بیندیشند.
او گفت: «در پنج سالی که در سازمان ملل بودم، متوجه شدم که دشمنان ما بین چپ و راست، سکولار و ارتدکس تفاوتی قائل نمی شوند. به همین دلیل است که باید بدانیم که باید کنار هم بمانیم.»
با این حال، بسیاری جشن های 75 سالگی را زمانی برای شادی می دانند.
پینهاسوف گفت که او یک مهمانی برای حدود 100 نفر در خانه خود در مرکز اسرائیل برگزار خواهد کرد که بسیاری از آنها اعضای خانواده شوهرش هستند.
او گفت: «این روز استقلال ماست. “این هنوز یک روز برای جشن است.”
شوهر پینهاسوف در طرف مقابل شکاف سیاسی اسرائیل قرار دارد و پیوستن به اعتراضات تنها آنچه را که او می‌گوید تنش‌های محسوس در خانواده‌اش است، عمیق‌تر می‌کند.
او گفت: «من به تظاهرات نمی روم نه به این دلیل که به آنها اعتقاد ندارم. من برای محافظت از خانه ام نمی روم. احساس می کنم دارم برای خانه ام می جنگم.»
از آنجایی که اسرائیل روز چهارشنبه 75 ساله می شود، چیزهای زیادی برای جشن گرفتن دارد. اما ملتی که بر خاکستر هولوکاست برخاسته است، به جای نشان دادن دستاوردهای خود به عنوان یک نیروگاه نظامی و اقتصادی منطقه‌ای، شاید با جدی‌ترین تهدید وجودی خود – نه از جانب دشمنان خارجی، بلکه از اختلافات درونی – مواجه است.
بیش از سه ماه است که ده‌ها هزار نفر در خیابان‌ها علیه آنچه که به عنوان حمله توسط یک حکومت افراطی ملی‌گرا و مذهبی که هویت ملی ریشه در سنت‌های لیبرال را تهدید می‌کند، تظاهرات کرده‌اند.
خلبانان جنگنده تهدید کرده اند که گزارش خود را برای انجام وظیفه متوقف خواهند کرد. رهبران کشور آشکارا درباره جنگ داخلی هشدار داده‌اند و خانواده‌های سربازان کشته شده از سیاستمداران خواسته‌اند از مراسم خودداری کنند. بسیاری از اسرائیلی ها تعجب می کنند که آیا شکاف عمیق می تواند بهبود یابد.
میری رگووزیر دولت که مسئول برگزاری جشن اصلی سه‌شنبه شب است، تهدید کرده است که هر کسی را که در آن اختلال ایجاد کند بیرون خواهد کرد.
این رویداد در میدانی در کنار قبرستان ملی اسرائیل در اورشلیم برگزار می‌شود، جایی که کشور به طور ناگهانی از مراسم رسمی روز یادبود برای سربازان کشته شده به شادی روز استقلال، با یک مراسم نمادین مشعل افروختن، راهپیمایی‌های نظامی و موسیقی و رقص تغییر می‌کند. اجراها
یایر لاپید، رهبر مخالفان این مراسم را تحریم می کند. او گفت: «شما جامعه اسرائیل را متلاشی کردید و هیچ اجرای آتش بازی ساختگی نمی تواند آن را بپوشاند.
این شکاف به قدری گسترده است که طولانی‌ترین و شاید مبرم‌ترین مشکل اسرائیل – حکومت نظامی بی‌پایان آن بر فلسطینی‌ها – به‌رغم افزایش اخیر خشونت‌ها، به سختی به آن اشاره می‌شود.
حتی قبل از شروع اعتراضات، گفتمان عمومی بیشتر به برخورد ارتش با مناقشه محدود می شد، نه آینده سرزمین هایی که اسرائیل در جنگ 1967 در خاورمیانه تصرف کرد و فلسطینی ها به دنبال کشور خود هستند.
نخست وزیر بنیامین نتانیاهویک رهبر قطبی که مورد احترام حامیان و مورد تحقیر مخالفان قرار می گیرد، نقش کلیدی در بحران ایفا کرده است. زمانی که او به اتهام فساد در سال 2019 متهم شد، این بخش ها قوت گرفت.
اسرائیل در کمتر از چهار سال پنج دوره انتخابات را پشت سر گذاشت – همه آنها بر آمادگی نتانیاهو برای حکومت متمرکز بودند.
در اواخر سال گذشته، نتانیاهو سرانجام به پیروزی رسید – راست‌گراترین دولت تاریخ اسرائیل را گرد هم آورد. ظرف چند روز، این سازمان تصمیم گرفت تا سیستم قضایی را بازنگری کند و به متحدان نتانیاهو این قدرت را بدهد که تصمیمات دادگاه را لغو کنند و قضات را منصوب کنند.
این طرح که منتقدان آن را یک تصرف شفاف قدرت می دانند، اعتراضات بی سابقه ای را برانگیخت که در نهایت نتانیاهو را مجبور به توقف آن کرد. در انعکاس بی اعتمادی عمیق، اعتراضات تنها بزرگتر شده و خطوط گسل عمیق تری را در جامعه اسرائیل آشکار کرده است که به دهه ها قبل برمی گردد.
در سمت نتانیاهو یک ائتلاف مذهبی و محافظه‌کار اجتماعی است که شامل اقلیت ارتدوکس افراطی قدرتمند از نظر سیاسی، جامعه مذهبی-ناسیونالیست، از جمله شهرک‌نشینان کرانه باختری و یهودیان خاورمیانه‌ای تبار است که در شهرهای دورافتاده طبقه کارگر زندگی می‌کنند.
کسانی که به او اعتراض می کنند عمدتاً افراد حرفه ای سکولار و طبقه متوسط هستند که پشت اقتصاد مدرن اسرائیل هستند. این افراد شامل کارگران، معلمان، وکلا و فرماندهان فعلی و سابق نیروهای امنیتی اسرائیل هستند.
در همین حال، اقلیت فلسطینی اسرائیل تا حد زیادی از اعتراضات حمایت کرده و گفته است که از ابتدا هرگز احساس نمی کند که بخشی از کشور است.
این تقسیمات به محل کار، دوستی ها و خانواده ها تبدیل شده است.
با وجود اختلافات سیاسی، پینهاسوف، 49 ساله، گفت که او و همسرش 30 سال است که “در صلح زندگی کرده اند”. او گفت که در زمان انتخابات هر چند سال یک بار اختلاف نظر وجود داشت، اما این اختلافات کوتاه مدت و جزئی بود.
زمانی که پینهاسوف گفت که لحن بحث عمومی در مورد مسائلی مانند قرنطینه و واکسن‌ها شدیدتر شد، این وضعیت در طول همه‌گیری ویروس کرونا تغییر کرد. سپس، زمانی که اسرائیل از انتخاباتی به انتخابات دیگر کمانه می‌کرد، تنش‌ها در داخل کشور احساس می‌شد.
پینهاسف گفت که شوهرش به او می گفت که او “شستشوی مغزی” شده و از رسانه های “چپ” شکایت می کرد. وقتی او مخالف بود، او می گفت: “تو نمی فهمی.” آنها دیگر نمی توانستند اخبار را با هم تماشا کنند یا “کشور شگفت انگیز”، یک برنامه طنز سیاسی محبوب.
او می گوید که چهار فرزند آنها، از جمله یک پسر 21 ساله که نظرات پدرش را دارد، همگی یکدیگر و والدین خود را دوست دارند و به آنها احترام می گذارند. اما پیچیده است، مانند “راه رفتن روی پوسته تخم مرغ”.
در حالی که اسرائیل معمولاً در زمان جنگ متحد می شود، بذرهای بی اعتمادی ده ها سال پیش کاشته شد.
از همان روزهای اولیه این کشور، اکثریت یهودیان بر سر مسائلی مانند پذیرش غرامت از آلمان غربی پس از جنگ، اعتراضات خشونت آمیز یهودیان فقیر خاورمیانه در اوایل دهه 1970، و اختلافات داخلی تلخ بر سر شکست های نظامی در طول خاورمیانه در سال 1973 دچار اختلاف نظر بودند. جنگ و بعداً در لبنان.
نخست وزیر اسحاق رابین در سال 1995 در مخالفت با تلاش های صلح خود با فلسطینی ها توسط یک یهودی افراطی ملی گرا ترور شد. پس از خروج اسرائیل از نوار غزه در سال 2005، تظاهرات گسترده ای آغاز شد.
تام سگف، نویسنده، مورخ و روزنامه‌نگار اسرائیلی می‌گوید: «اسرائیل همیشه جامعه‌ای عمیقاً دوپاره بود، اما به نحوی در کنار هم بود. تفاوت اکنون این است که ما واقعاً در حال بحث درباره ارزش‌های اساسی این جامعه هستیم.»
او گفت که تظاهرات علیه دولت نتانیاهو نشان می دهد که بسیاری از آنها برای آینده کشور “واقعاً هراسان” هستند.
دان بن دیوید، اقتصاددان دانشگاه تل آویو، رئیس موسسه تحقیقات اجتماعی-اقتصادی شورش، به دو رویداد مهم در تاریخ اسرائیل اشاره می کند – جنگ های 1967 و 1973 خاورمیانه.
جنگ 1967، که در آن اسرائیل کرانه باختری، نوار غزه و بیت المقدس شرقی را تصرف کرد، جنبش شهرک نشینان یهودی را به وجود آورد که به یک نیروی سیاسی قدرتمند با نمایندگی حدود 700000 نفر تبدیل شده است.
در همین حال، جنگ 1973 روندی را آغاز کرد که چهار سال بعد حزب راستگرای لیکود را به قدرت رساند. لیکود از آن زمان تا کنون اکثر اوقات با مشارکت احزاب افراطی ارتدوکس حکومت کرده است.
این احزاب مذهبی از قدرت سیاسی خود برای به دست آوردن یارانه های سخاوتمندانه و معافیت های بحث برانگیز از خدمت سربازی استفاده کرده اند – که باعث خشم بیشتر مردم سکولار شده است.
بن دیوید گفت که جامعه افراطی ارتدوکس و تا حدی جامعه ناسیونالیست مذهبی سیستم های مدارس جداگانه ای را اداره می کنند که آموزش های پایین تر را با احترام کمی برای ارزش های دموکراتیک مانند حقوق اقلیت ها ارائه می دهند.
او گفت که از آنجایی که این جوامع نرخ زاد و ولد بالایی دارند، او گفت که کشور باید به یک مدل «دیگ ذوب» بازگردد که شامل یک برنامه درسی اصلی برای ترویج ارزش های جهانی است. “اگر ما یک ملت هستیم، پس باید به فرزندانمان بیاموزیم که چه چیزی ما را به هم نزدیک می کند.”
دنی دانون، سفیر سابق سازمان ملل متحد و چهره اصلی حزب لیکود نتانیاهو، گفت که این سالگرد زمانی است که همه در مورد آنچه مشترک هستند فکر کرده و بیندیشند.
او گفت: «در پنج سالی که در سازمان ملل بودم، متوجه شدم که دشمنان ما بین چپ و راست، سکولار و ارتدکس تفاوتی قائل نمی شوند. به همین دلیل است که باید بدانیم که باید کنار هم بمانیم.»
با این حال، بسیاری جشن های 75 سالگی را زمانی برای شادی می دانند.
پینهاسوف گفت که او یک مهمانی برای حدود 100 نفر در خانه خود در مرکز اسرائیل برگزار خواهد کرد که بسیاری از آنها اعضای خانواده شوهرش هستند.
او گفت: «این روز استقلال ماست. “این هنوز یک روز برای جشن است.”
